Gökyüzüne aldırma sen,
değişkendir o,
aydınlanır,kararır,
hak ettiğin ışığı vermez sana.
Gökyüzüne bakma sen,
ne gerek var var?
Kendi gözlerine bak.
Asıl gökyüzü orada.
Umut orada, hayat orada.
Güneş orada doğuyor,
sen gözlerini kapattığında batıyor ancak.
üzüldüğünde kara bulutlarla kaplanıyor
Boğuyor insanı, hüzünlendiriyor.
Islatan yağmurların habercisi gibi.
Asıl yağmur senin gözlerinden akan bir damla yaştır,
Bütün dünyayı sel almasından farksız..
Dalıp gittiğinde bir yere,
her taraf sisle kaplanmış gibi
insan ne bir başkasını görebiliyor, ne de kendini.
Gökyüzüne bakma sen.
Ne gerek var?
Kendi yüzüne bak.
Doğallık orada , tabiatın güzelliği orada
Işıl ışıl güneş açmasını mı istiyorsun?
Bir gülümse yeter.
Gökyüzünde uçan kuşlar mı istiyorsun?
Saçlarını savur yeter.
Ne farkı var?
Ama dikkat et
başka insanların yanlışları yüzünden ,
bu gökyüzüne karbonmonoksit gazları sızmasın,
bu gökyüzünde kara bulutlar,sisler olmasın
bu gökyüzünde yağmur yağmasın.
Sen hep gülümse,
Ve mutlu ol ki
Başka insanların rahatça yaşayabileceği
Işıl ışıl bahar , yaz günleri olsun.
Mehmet TAŞ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder